Saturday, November 24, 2012


इ-टेण्डरिङ, राज्यको लक्ष्य अनि आवश्यक्ता
हामी भन्दै आइरहेका छौं, यो विज्ञापनको युग अथवा सूचनाको युग भनेर। सर्वविदित रहेको विषय प्रतिदिन विज्ञानले विकास गरिनैरहेको छ। नयाँ-नयाँ क्षेत्रमा नयाँ-नयाँ कुराको आविस्कार भइरहेको छ। यहाँसम्म कि आज साधारणभन्दा साधारण मानिसलाई पनि वैज्ञानिक उपकरणबिना बाँच्न असम्भवजत्तिकै भइसकेको छ। आज मानिसलाई पल-पलको जानकारी पलभरमा चाहिने भइसकेको छ अथवा आदान-प्रदानको आवश्यकता भइसकेको छ, चाहे त्यो संसारको एक कुनादेखि अर्को कुना कै किन नहोस्। त्यसैले आज संसार साँगुरो बन्दै गइरहेको छ अथवा भनौ आज पलभरमा संसारभरिका कुरा जान्न सक्छौं। त्यसैले संसार सानो गाउँ बनिरहेको छ, विज्ञानकै आधारमा भन्ने हो भने ग्लोबल भिलेज बन्दैछ हाम्रो यति ठूलो संसार। यो सबै विज्ञानकै देन मान्न सकिन्छ भनौं मान्नुपर्छ।
सिक्किम देशकै सबैभन्दा सानो राज्य, जहाँ अनुमानित छ लाखअधिक जनसङ्ख्या बसोबासो गर्छन्। भौगोलिक तथा जनसङ्ख्याको आधारमा सानो भएपनि सिक्किमले देशका अन्य राज्यहरूको तुलनामा हरेक क्षेत्रमै उदाहरणीय कार्य गरिरहेको छ। प्रतिदिन समाचार पत्रहरूमा यसको जानकारी पाउन सकिन्छ। तीमध्ये शिक्षा क्षेत्र एउटा यस्तो क्षेत्र हो जहाँ तृणमूल स्तरदेखिनै राज्यको शैक्षिक स्तरलाई वृद्धि गराउने विभिन्न पहल भइरहेको छ। यहाँ सन्दर्भ विज्ञानको उठाइएको थियो। विज्ञान र शिक्षा दुवैको कुरा गर्नुपर्दा आज राज्यले गरेको उपलब्धीहरूको कुरा गर्नैपर्छ, जहाँ सूचना प्रविधि एवं तक्निकीको कुरा नगरी हुन्न।
राज्यले सूचना प्रविधि एवं तक्निकीको क्षेत्रमा विभिन्न पहल शुरु गरिसकेको छ। यतिमात्रै होइन यसबाट राज्यले धेरै फाइदा पनि उठाइरहेको छ। राज्य सरकारको सूचना प्रौद्योगिकी मन्त्री एनके प्रधानले 22 नोभेम्बरको दिन ‘सिकिटेक्स आइटी एक्जिवेशन एण्ड कन्फरेन्स तथा इ-नर्थइष्ट अवार्ड सम्मिट 2012’-को उद्घाटनीय कार्यक्रमलाई सम्बोधन गर्ने क्रममा राज्यले सूचना तक्निकीको क्षेत्रमा उल्लेखनीय प्रगति गरिरहेको उल्लेख गरेका थिए। सूचना तक्निकीकै क्षेत्रमा कुरा गर्नु होभने राज्यले  ‘इण्डिया टुडे’ जस्तो गरिमामय अवार्ड पनि प्राप्त गरिसकेको छ।
यसको साथै राज्य अहिले इ-प्रशासनतर्फ पनि उत्तिकै सचेत रहेको देखिन्छ। इ-प्रशासनलाई राज्यमा कार्यनवयन गर्ने पहलमा जोडतोडले लागि परेको छभने राष्ट्रिय इ-प्रशासन योजना अन्तरगत राज्य सरकारले पनि यस क्षेत्रमा जति सम्भव हुन्छ यसलाई कार्यनवयन गर्ने पक्षमा रहेको छ। यतिमात्रै होइन, राज्य सरकारले वर्ष 2012 देखिमात्रै इ-टेण्डरिङ शुरु गरेको छ भने आगामी वर्ष 2013 देखि राज्यका हरेक क्षेत्रमै ‘इ-टेण्डरिङ प्रोशेस’-मा काम हुने सम्भावना रहेको पनि मन्त्री प्रधानको मन्तब्य रहेको छ।
यी सबै क्षेत्रमा राज्यले धेरै पहल गरिसकेको छ, गरिरहेको छ। यद्यपि, राज्य सरकारले ‘इ-टेण्डरिङ’-को क्षेत्रमा जुन लक्ष्य लिएको छ, त्यसमा यो छोटो अवधिमा त्यति ठूलो सफलता राज्य सरकारलाई हात लाग्ला त! एउटा प्रश्‍न उठ्न सक्छ मनमा हामीसबैको। किनकि सानो उदाहरण लिन परे उपभोक्ताहरूको सुविधाका निम्ति राज्य सरकारको विद्युत विभागले जुन पहल शुरु गरेको थियो ‘अनलाइल बिलिङ’-को त्यो अहिले वर्षदिन बितिसक्दा पनि सफल हुनसक्को छैन। साधारण कतिपय वेभसाइडहरूसम्म राम्ररी हेर्न सकिन्न चाहेको समयमा। यसबाटे के प्रष्ट हुन्छ भने हामी एकातिर सूचना प्रविधिको क्षेत्रमा कुराहरू त गरिरहेका छौं, अर्कातिर कार्यवयनमा धेरै कमि-कमजोरीहरू देखापरिरहेका छन्। त्यसैले इ-प्रशासन, इ-टेण्डरिङ, इ-बिलिङ 2013-का निम्ति जे-जति लक्ष्य लिइएको छ त्यसलाई साँच्चै कार्यमा उतार्न सके असल होला। अतः यहाँ सम्बन्धित विभाग, व्यक्ति तथा निकायको संयुक्त जिम्मेवारपूर्ण पहलको पनि खाँचो देखिन्छ। 
-23.11.2012

छठ पूजाको महत्व
हिन्दु धर्मानुयायी तथा विशेष भोजपुरी समुदायहरूद्वारा मुख्य गरी पालन गरिने छठ पूजा देशका विभिन्न स्थानसरह राज्यमा पनि धुमधामले पालन गरिँदैछ। सर्वकामना पूर्ति नै देशमा छठ पूजा गरिनुको मुख्य उद्देश्य रहेको लोकविश्‍वास छ। दिपावततीलो छैटौं दिनदेखि आयोजन गरिने यस छठ पूजालाई एक पर्वको रूपमा पनि जानिन्छ, जो कार्तिक शुक्लपक्षको षष्ठीको दिन पर्दछ। छठ पर्वलाई सूर्योपासनाको अनुपम लोकपर्वको रूपमा पनि जानिन्छ जो विशेषतः पूर्वी भारतको बिहार, झारखण्ड, पूर्वी उत्तर प्रदेश, पश्‍चिम बङ्गाल, सिक्किम आदि राज्यका साथै नेपालका तराई क्षेत्रहरूमा पनि मनाइन्छ। प्रायः हिंदु धर्मावलम्बिहरूद्वारा मनाइने यस पर्वलाई इस्लामसहित अन्य धर्मावलम्बिहरूले पनि मनाउने गरेका छन्।
कार्तिक महिनाको अमावस्याको दीपावली मनाउने बित्तिकै मनाइने यस चार दिवसीय व्रतको सबैभन्दा कठिन अनि महत्वपूर्ण रात कार्तिक शुक्ल सष्ठीलाई मानिन्छ। यसैले यस व्रतको नामकरण पनि छठ व्रत हुन गएको मान्यता रहिआएको छ। अर्को शब्दमा भन्ने हो भने यस छठ पर्वलाई लोक आस्थाको पर्व भनिने गरेको पनि पाइन्छ, जो देशभरि नै सूर्योपासनाका निम्ति प्रसिद्ध पर्व हो। मूलत: सूर्य षष्ठी व्रत भएको कारण यसलाई छठ भनिएको लोक मान्यता रहेको पाइन्छ। यो पर्व वर्षमा दुइपटक मनाइन्छ। पहिलो पल्ट चैत्रमहिनामा अनि दोस्रो पल्ट कार्तिकमा। चैत्र शुक्लपक्ष षष्ठीमा मनाइने छठ पर्वलाई चैती छठ अनि कार्तिक शुक्लपक्ष षष्ठीमा मनाइने पर्वलाई कार्तिकी छठ भनिन्छ। पारिवारिक सुख-स्मृद्धि तथा मनोकांक्षा तथा फलप्राप्तिको लागि यो पर्व मनाइने जनविश्‍वास गरेको पाइन्छ। यस पर्वलाई स्त्री तथा पुरुष दुवैले समानरूपमा मनाउने गरेका छन्।
छठ व्रतको विषयमा विभिन्न कथाहरू पनि प्रचलित छन्। तीमध्येे जब पाण्डवले आफ्नो सारा राजपाट जुवामा हारेका थिए, त्यससमय द्रौपदीले छठ व्रत राखेकी थिइन्। त्यपछि उसको मनोकामनाहरू पूरा भएका थिए अनि पाण्डवहरूले आफ्नो राजपाट पुनः प्राप्त गरेका थिए।
लोकपरम्पराअनुसार लोक मातृका षष्ठीको पहिलो पूजा सूर्यले नै गरेको थियो। छठ पर्वको परम्परामा विज्ञान पनि लुकेको पाइने बताइएको छ। छठ पर्व पालन गर्नाले सूर्य (तारा) प्रकाश (पराबैगनी किरण) को हानिकारक प्रभावबाट जीवहरूको रक्षा संभव हुन्छ भनिएको छ। यसबाट पृथ्वीका जीवहरूलाई धेरै लाभ प्राप्त हुने पनि बताइएको छ। मानव जीवन र पृथ्वी तथा वायुमण्डलसित छठ पूजाको गहिरो सम्बन्ध रहेको छ जो सारा जगतकै निम्ति लाभदायक रहेको छ। यसरी छठ पूजाले मानिसहरूमा पारम्परिक पर्व तथा लोक विश्‍वासको रूपमा मात्र होइन तर वैज्ञानिक पक्ष पनि उत्तिकै रहेको छ।
छठ पर्व चार दिनसम्म मनाइन्छ। दीपावलीपछि शुरु हुने यस पर्वको पहिलो दिन नून, घिउआदि द्वारा बनाइएको चामल र सब्जी आदिलाई प्रसादको रूपमा ग्रहण गरिन्छ। अर्को दिनदेखि उपवास आरम्भ हुन्छ। यस दिन रातको समय खीर बनाइन्छ। व्रत बस्नेहरूले रातको समयमा यो खीरलाई प्रसादको रूपमा लिने गर्छन्। तेस्रो दिन अस्ताउँदै गरेको सूर्यलाई अर्घ्य अथवा दूध अर्पण गरिन्छ। अन्तिम दिन उदाउँदै गरेको सूर्यलाई अर्घ्य अथवा दूध चढाउने परम्परा चलिआएको छ। यस पूजामा पवित्रतालाई खुबै ध्यान दिइन्छ भने छठ पूजा लगाइएको घरमा भक्तिगीतहरू पनि गाइन्छन्। यद्यपि, आजभोलि कतिपय नयाँ रीतिहरू पनि शुरु गरिएको पाइन्छ। जस्तै पण्डाल र सूर्यदेवताको प्रतिमा स्थापना।
स्मरणीय, सूर्यको उपासना सभ्यताको विकाससितै विभिन्न स्थानमा अलग-अलग रूपमा शुरु भयो, तर देवताको रूपमा सूर्यको वन्दनाको उल्लेख पहिलोपल्ट ऋगवेदमा गरिएको पाइन्छै। त्यसपछि अन्य सबै वेदका साथै उपनिषद आदि वैदिक गन्थहरूमा यसको चर्चा भएको पाइन्छ। निरुक्तको रचियता यास्कले द्युस्थानीय देवताहरूमध्ये सूर्यलाई पहिलो स्थानमा राखेका छन्।
कार्तिक शुक्ल चतुर्थीदेखि शुरु भएर कार्तिक शुक्ल सप्तमीमा सम्पन्न हुने यस चार दिवसीय उत्सव तथा छठ पूजा राज्यमा पनि अहिले मानिसहरूले बडो भक्तिभावका साथ पालन गरिरहेका छन्। अतः यस छठ पूजासितै समग्र सिक्किमवासीको मनोकामना पूरा होस, जनाकांक्षा पूरा होस, राज्यमा शान्तति, एकता र भाइचाराको भावविकास भइरहोस।
-18.11.2012

Monday, November 12, 2012


प्रकाशको उत्सव तिहार
परम्परादेखि नै यदि हेर्नु हो भने समाजले सधैं सुख-शान्ति, खुशी-आनन्द, मैत्री-एकता चाहेको हुन्छ। धन-सम्पत्ति, ऐश-आराम जस्तोसुकै होस् तर मनमा सधैं शुख-शैयल रहोस, दुःख-बिमार नहोस्। यस्तै चाहेका हुन्छन् धेरैजसो मानिसले। हाम्रो देशलाई धर्महरूको देश भनेर पनि जानिन्छ। हामी भारतीयहरूमा हेर्नु होभने हिन्दु, मुस्लिम, बौद्ध, ईइसाई मुख्यगरी पाउन सक्छौं। यी चार समुदायमध्येपनि हामी हुन्दु धर्मावलम्बीहरूको चाड-पर्व धेरै छन्। बडादशैले सर्वाधिक महत्व बोकेको हुन्छ, जो भर्खरै मात्र सकियो भने अहिले हामी अर्को महत्वपूर्ण पर्व चाड तिहार हाम्रो घर-आँगनमा छ।
तिहारः तिहारभन्ने बित्तिकै हामीलाई ताहा हुन्छ यतिबेला घरमात्रै होइन, पूरा समाजनै झिलिमिली हुन्छ। घर-आगनमा सयपत्री-मखमली ढकमक्क फुलेको आखा चिम्म गर्दापनि हाम्रो आँखाअघि आउँछ। अझ अमावश्यको रातलाई पनि चिर्ने दीयो-बत्ती र अहिले त बिजुली-बत्तीको उज्यालोले झनै पूरा गाउँ नै झलमल्ल बनाइदिएको हुन्छ। 
त्यसर्थ, तिहारलाई अर्को शब्दमा ‘फेस्टिबल अव् लाइट’ अथवा प्रकाशको उत्सव पनि भन्ने गरेको पाइन्छ। प्रकाश, अथवा उज्यालोलाई अर्को शब्दमा भन्ने होभने ज्ञान पनि बुझिन्छ। अतः तिहारलाई ज्ञानको उत्सव भन्नेगरेको पनि पाइएको छ हिजो-आज।
पारम्परिक दृष्टिकोणले हेर्नु होभने तिहारको आफ्नै महत्व रहेको छ, तिहारको आफ्नो छुट्टै महत्व लुकेको छ हिन्दु धर्मानुसार। पारम्परिक मान्यताअनुसार तिहारमा काग तिहार-कुकुर तिहार, देउसी-भैलो, लक्ष्मी पूजा, गोबरधन पूजादेखि भाइटीकाको आ-आफ्नै महत्व छ, विशेषता छ, जो आजपर्यान्त पालन गरिँदै छ र गरिनुपनि पर्छ। यसबाट हामीले यहाँ रहेका पशु-प्राणीप्रतिको प्रेमभाव दर्शाएको पाउनसक्छौं। आज संसारमा पशुहत्या जसरी दिन-प्रतिदिन बढ्दै गइरहेको छ, त्यसलाई परम्परादेखिनै विरोध जनाउँदै आइरहेको बुझिन्छ अथवा संसारको हरेको प्राणीको जिउने अधिकार बराबरी रहेको पनि प्रष्ट हुन्छ। सायद यही कुराको ज्ञान पनि दिएको छ तिहारले हामीलाई।
तिहारको सबैभन्दा महतत्वपूर्ण दिन मान्न सकिन्छ भाइटीकाको दिनलाई। यसदिन आफ्ना चेलीहरूबाट माइतीहरू जति टाडा किन नहोस तर कुनै अवस्थामा पनि भेट्न आउनुपर्छ भन्ने भनाइ आजपर्यान्त बाँचेको छ। यसले पनि हामीलाई सँधै एक भएर गाउँ-समाजमा बस्नुपर्ने संदेश दिएको पाउन सकिन्छ। आपस्तमा कुनै प्रकारको मनमुटाव रहेको भएपनि तिहारले हामीलाई एक बनाउने गरेको छ। आपस्तमा रिसराग, इर्श्या सबै त्यागेर यहाँ भाइबन्धुत्वको संदेश दिएको पाइन्छ तिहारले हामीलाई।
जसरी एउटा दीयोले स्वयं जलेर उज्यालो बाँडेको हुन्छ अथवा प्रकाश दिएको हुन्छ अमावश्यको अन्धकारलाई चिरेर त्यसरी नै हामी हाम्रो गाउ-समाजको निम्ति शिक्षारूपि उज्यालो दिनसक्नु पर्छ, यो शिक्षापनि हामीले यहाँबाट लिनसक्नु पर्छ। सायद त्यसैले त तिहारलाई हाम्रो परम्परा, हाम्रो चाड, हाम्रो पर्वमात्रै नमानेर हिजोआज प्रकाशको उत्सव अथवा फेस्टिबल अव् लाइटको रूपमा पनि पालन गर्ने गरिन्छ।
अतः प्रत्येकवर्ष नै हामी चैते दशै वा रामनवमी, माघे संक्रान्ति, बडादशैं, तिहार आदि-आदि चाड-पर्व मनाउँछौं, मनाउँदै आएका छौं। तरुल खान्छौं, टीको लगाउँछौं, काग, कुकुर, गाई, गोरु आदि पशु-पंक्षीलाई पूजा गर्छौं। सबै हामीले हाम्रा पूर्खाहरूबाटै सिखी आएका कुराहरू, परम्पराहरू हुन्। त्यसैले यी सबै कुरा मान्नु-मनाउनु अवश्य पर्छ। 
यद्यपि, महत्वपूर्ण कुरा अहिले के देखिन थालेको छ भने हामी यी सबै पर्वहरू किन पालन गर्छौं वा मनाउँछौं? अथवा हाम्रा पूर्खाहरूले यी पर्वहरू किन मनाउँथे! वास्तवमा भन्नु होभने हामी आजका पिँढीलाई धेरैजसो थाहा छैन। मनाउनु पर्छ! बस यतिनै थाहा छ। आज यी चाड-पर्व, परम्परा र रीति-रिवाजहरूलाई हामी मान्दै त आएका छौं, तर किन? हामी धेरैलाई थाहा छैन। आउने पिँढीलाई उसोभए के भन्ने, के सिकाउने, के बताउने?
किनभने, यी सबै कुराहरू हाम्रो संस्कृतिसित संलग्न कुराहरू हुन् र हाम्रो संस्कृतिलाई हामी सधैं भन्दै आइरहेका हुन्छौं, हामीले नै संरक्षण गर्नुपर्छ। हुनपनि यदि हाम्रो संस्कृति हामीले नै सुरक्षा नगरे भोलि मर्न सक्छ। यदि हाम्रो संस्कति मरेर गए हाम्रो इतिहास, हाम्रो परिचयनै मरेर जानसक्छ। त्यसर्थ हामी चाड-पर्व त मनाउँछौं, यसका साथमा हाम्रा आमा-बाउ, बाजे-बोजु वा बुढा-पाकाहरूबाट यी कुराहरूको पनि ज्ञान लिन जरुरी देखिन्छ, वहाँहरूले पनि यी कुराहरू नयाँ पिँढीलाई सिकाउन आवश्यक हुन्छ। अतः यो परम्परिक चाढ-पर्व, प्रकाशको उत्सव जसोभने पनि तिहार सबैको निम्ति सुखमय बनोस, यसले समाज सुधारका निम्ति हामीलाई सहस्र शिक्षा प्रदान गरोस, हाम्रो मंगलमय शुभकामना।
-11.11.12

आज राज्यमा पञ्चायत चुनाउ
कस्को उज्यालो हुने भाग्य कस्को अँध्यारो?
पञ्चायत चुनाउ भन्ने बित्तिकै गाउँ-घरले एउटा नयाँ आशा साँच्न थालेको हुन्छ। गाउँको बिकासमा ओइरो लाग्ने सपना साँच्न थालेको हुन्छ गाउँ-घरले। चुनाउ कहिले हुने, तय हुनसँगै कसलाई पञ्चायत बनाउने, को असल व्यक्ति छ अनि कसलाई पञ्चायत बनाउनु कसलाई नबनाउनु, चर्चा-परिचर्चा हुनेगर्छ। किनकि पञ्चायत भनेको नै एउटा सिङ्गो समाजको प्रतिनिधित्व हुन्। त्यसैले गाउँ-समाजलाई राम्ररी चिन्ने, बुझ्ने र जान्ने व्यक्तिको यहाँ खाँचो पर्छ।
राज्यमा अहिले चुनाउको प्रचार-प्रसार सकिएको छ। आज अथवा 3 नोभेम्बर, 2012-को दिन चारै जिल्लामा जिल्ला पञ्चायत तथा वार्ड पञ्चायत चुनाउ सम्पन्न भइरहेको छ। राज्यको दक्षिणमा 28, पूर्वमा 32, पश्‍चिममा 28 र उत्तरमा 20 गरी 108 जिल्ला अनि दक्षिणमा 271, पूर्वमा 290, पश्‍चिममा 317 र उत्तरमा 109 गरी कुल 987 वार्ड पञ्चायतका निम्ति चुनाउ हुनुपर्ने भएपनि 38 जिल्ला र 566 वार्ड पञ्चायतमा सत्तारुढ एसडीएफ पार्टीले निर्विरोध विजय प्राप्त गरिसकेको छ। रहल 70 जिल्ला पञ्चायत र 420 वार्ड पञ्चायतको भाग्य आज जनताले तय गर्नेछन् भने उत्तर जिल्लाबाट एकमात्र चाँदे वार्डबाट कसैले पनि नामङ्कन भरेका छैनन्।
अतः आज राज्यभरिका कुल 70 जिल्ला पञ्चायत र 420 वार्ड पञ्चायतका निम्ति चुनाउ हुने पक्का भएपनि 38 जिल्ला र 566 वार्डमा निर्विरोध विजय प्राप्त गरिसकेर बलियो स्थितिमा रहेको सत्तारुढ एसडीएफ पार्टीसित लड्न कुनै विपक्षी पार्टी मैदानमा उत्रिएको छैन, मात्र निर्दलीय उम्मेदवारहरूले चुनौति दिइरहेका छन्। अब जान्नु के छभने, के कुनैपनि विपक्षी पार्टीले यस चुनावी मैदानमा उत्रिने आँट गर्न सकेनभने निर्दलीय उम्मेदवारले वास्तवमै एसडीएफ-लाई चुनौति देलान् त? यस चुनाउमा कुनै पार्टीले सहभागिता नजनाएको भएपनि चाखलाग्दो विषय के छभने आफ्नो प्रजातान्त्रिक अधिकारको निम्ति जनता स्वयं पनि अब सचेत भइसकेको बुझिन्छ। आफूलाई चित्त नबुझेको खण्डमा जनता स्यवं युनावी मैदानमा उम्मेदवारका रूपमा उत्रन सक्नुपर्छ भन्ने कुरा राज्यका आम मानिसमा विकसित भइसकेको छ। यसैको परिणाम स्वरूप यसपालीको जिल्ला तथा वार्ड पञ्चायत चुनाउमा राज्यका चारै जिल्लाबाट कुनै पार्टीले मैदानमा उत्रिने प्रयाससम्म नगरेपनि निर्दलीय उम्मेदवारहरू गाउँ-समाजको निम्ति भनेर उत्रिएका छन्।
जिल्ला पञ्चायतमा 35 प्रतिशत अथवा 38 आशन अनि वार्ड पञ्चायतमा 57 प्रतिशत अथवा 566 आशनमा निर्विरोध जीत प्राप्त गरिसकेको सत्तारुढ एसडीएफ-ले खुलस्त पारिसकेको छ, कुनैपनि निर्दलीय उम्मेदवारले यदि जीत प्राप्त गरेपनि उसलाई पार्टीमा लिइने छैन।
एकातिर, कुनैपनि विपक्षी पार्टीले चुनावी मैदानमा उत्रिने पहलसम्म नगरेपनि विपक्षी पार्टीका उम्मेदवारहरू नै निर्दलीय उम्मेदवारका रूपमा मैदानमा उत्रिएको कुरा एसडीएफ-ले बताएको छ। अर्कोतिर, अहिले राज्यमा केही चहल-पहल गरिरहेको बिधायक पीएस गोले समूह र भण्डारी एउटै हो भन्ने मन्तब्य पूर्व मुख्यमन्त्री तथा सिक्किम प्रदेश कंग्रेस अध्यक्ष नरबहादुर भण्डारीले दिइसकेका छन्।
यसबाहेक पनि कतै सत्तारुढ एसडीएफको जीत निश्‍चित छ भन्ने गरेको सुन्न पाइरहेको छ भने कतै निर्दलीय उम्मेदवारहरूको जीत पक्का छ भन्नेहरूको पनि कमि छैन। जेहोस जीत कसै न कसैको त हुनै छ, कसैको हार निश्‍चित। तर यी सबै कुराहरूलाई ध्यानमा राख्नु हो भने, निश्‍चयपनि मतदाताहरूमा भ्रम उत्पन्न हुनजाला, के गर्ने, के नगर्ने ? मनमा यस्ता अनेकौं प्रश्‍न खडा हुन सम्भव छ। बुद्धिमता यसैमा हुन्छ कि कुनै पार्टी र समूहलाई नहेरेर कस्लाई जिताउँदा आफ्नो गाउँको विकास हुन्छ, गाउँ-समाज तथा राज्यको भविश्य उज्यालो हुन्छ, सानो-ठूलो धनि-गरीब सबैलाई जसले बराबरीको अधिकार दिलाउन सक्छ उसैलाई जिताउँ। कसैको कुरामा बगेर गाउ-समाजको भविश्य नबिगारौं। यस जिल्ला तथा वार्ड पञ्चायत चुनाउले कस्को भाग्य उज्यालो पार्ने हो अनि कस्को भाग्य अँध्यारो पार्ने हो? त्यो निश्यय जनताले निर्णय गर्नेनै छन्। तर आफ्नो गाउँ-समाज र राज्यको समग्र विकासलाई पनि ध्यानमा राख्नै पर्नेछ, यो कुरा पक्कै कसैले भुल्ने छैनन्।
02.11.12