कला, गीत-संगीत तथा सिनेजगतमा सिक्किम अहिले निक्कै माथि उक्लिरहेको छ। उसो त सिक्किमलाई अन्य राष्ट्र वा मुम्बई, दिल्लीजस्ता अन्य राज्यहरूसित तुलना गर्न नसकिएला। तर, चाहे नाट्य क्षेत्र होस या चलचित्र या फेरि टीभी सिरियल, सबै क्षेत्रमा सिक्किमले धेरै उन्नति गरिरहेको छ। यसको ऐतिहासिक पृष्ठ कति लामो छ त? यो अध्ययनको विषय हो। तर, गीत-संगीत, खेल-कुद, कला सबै क्षेत्रमा सिक्किमले राष्ट्रियदेखि अन्तर्राष्ट्रिय स्तरका प्रतिभाहरू जन्माइरहेको छ। अघिल्लो समयमा सिक्किमेली प्रतिभाहरू थोरै देखिनु स्वभाविक भएपनि वर्तमानमा युवा समूहले हरेक क्षेत्रमा प्रतिस्पर्द्धात्मक बनेर गीत-संगीत, चलचित्र-नाटक वा सिरियल, अभियन, निर्देश अथवा निर्माता जस्तो गहन जिम्मेवारी मै पनि अघि बढिरहेको पाउन सकिन्छ। हरेक क्षेत्रमा सिक्किमेली युवाहरू अहिले खुबै सक्रिय पाउन सकिन्छ।
नियारा सुब्बा एउटा त्यस्तै सिक्किमेली युवा प्रतिभाको नाम हो, जसले कला र कलाकारिताप्रति स्वयंलाई समर्पित गर्दै अघि बढिरहेकी छन्। नाटक, चलचित्र अथवा टीभी सिरियलहरूमा अभिनयसितै निर्देशनमा सक्रिय बनिरहेकी उनी स्क्रिप्ट राइटर पनि हुन्। लेखन, निर्देशन र अभिनय तीनैविधामा सफलताको निक्कै सिँडी उक्लिरहेकी छन् नियारा। हालमा सपरिवार विकासक्षेत्र, गान्तोक बसोबासो गर्दै आएकी नियायाको जन्म पश्चिम सिक्किमको थिङ्लिङ-2, खेचिपेरी निवासी माता श्रीमती शान्ति राई र पिता श्री सुकवीर सुब्बाको कोखबाट माइली सुपुत्रीको रूपमा भएको हो। उनले ‘पब्लिक एड्मिनिस्ट्रेशन’-मा स्नातकोत्तर गरेकी हुन्। यसअघि पश्चिम सिक्किमको पेलिङ स्कूलबाट उनले 2009-मा उच्चमाध्यमिक उतीर्ण गरेपछि तादोङ सरकारी महाविद्यालयबाट 2012-मा स्नातक गरेकी हुन्। त्यसपछि मेघालयको महात्मा गान्धी युनिभर्सिटीबाट स्नातकोत्तर पूरा गरेकी हुन्।
नियारालाई अभिनय जगतमा सानैदेखिको रूची थियो। त्यसैले उनी भन्छिन्- “म सानै हुँदादेखि नै घर-परिवार कला-अभिनयसित संलग्न रहन्थे। घरमा माहोल त्यस्तै थियो। पापाको पनि खुब रूची थियो कला क्षेत्रमा। पापाले नै नेपालबाट शुटिङको निम्ति आउने कलाकारहरूलाई घरैमा लिएर आउनुहुन्थ्यो। त्यसबेला मौसम इमबुङ् (वर्तमानमा हङ्कङ निवासी, सापोहाङ भनेर परिचित) सँग भेट भएको थियो पछिबाट पश्चिम सिक्किम निवासी विनय मुरिङ्लासँग पनि भेट भयो। त्यही समयदेखि नै सुटिङहरू हेर्न पाइन्थ्यो। त्यहीँबाट नै म धेरै प्रेरित थिएँ।’’ तर नियारालाई लाग्थ्यो “चलचित्र, शुटिङ, अभिनय सबै अर्कै दुनियाँ हो।’’ त्यसैले उनी भन्छिन्- “त्यो बेला यस क्षेत्रमा प्रवेश गर्छु भन्ने सोचाइ नै थिएन। यो दुनियाँ नै अर्कै हो जस्तो लाग्थ्यो, पुग्नै सकिन्न जस्तो लाग्थ्यो।’’ यद्यपि, उनले नवौं श्रोणीमा अध्ययनरत हुँदा जुनियर आर्टिस्टको रूपमा प्रवेश गरिन् यस क्षेत्रमा। पहिलोपल्ट ‘सुयाश प्रोडटक्शन’-को ब्यानरमा उनले ‘साइड डान्सर’-को रूपमा काम गर्ने अवसर पाएकी थिइन्। नेपाली चलचित्र जगतका सुप्रसिद्ध नायक भुवन केसीले एकपल्ट एउटा अन्तर्वार्तामा भनेका थिए- “शुरूमा ठूलाठूला क्यामरा देख्दा क्यामराको अघि आउन डर लाग्थ्यो...।’’ ठीक त्यस्तै नियारा भन्छिन्- “पर्दाअघि आउन एकप्रकारको डर लाग्थ्यो।’’ उनी भन्छिन्- “यस्तो पनि होइन कि इच्छा नै नहोस्। इच्छा त हुन्थ्यो।’’ तर अहिले उनी पर्दापछि अनि धेरैवटा नाटक, धारावाहिक र चलचित्रकै माध्यमद्वारा दर्शकहरूसामु अथवा पर्दाअघि पनि देखापरिसकेकी छन्।
राष्ट्रिय टेलिभिजन दूरदर्शनद्वारा निर्मित धारावाहिक ‘यात्रा उज्यालोको’-मा उनले 13 एपिशोड अन्य धारावाहिकमा पनि अभिनय गरिसकेकी छन्। यसमा उनले एसिस्टेण्ड डाइरेक्टरको कार्यभार पनि सम्हालेकी छन्। यसरी नै दार्जीलिङबाट ‘रेड टोमेटो प्रोडक्शन’-द्वारा निर्मित ‘फ्रेण्डस्’ फिचरफिल्ममा पनि अभिनयसितै एसिस्टेण्ट डाइरेक्टरको काम गरिसकेकी छन् भने सिक्किमबाट धेरैवटा प्राइवेट तथा सरकारी विज्ञापनहरूमा पनि सहायक निर्देशकको काम गरिसकेकी छन् उनी। यसबाहेक ‘फायर ब्रिगेट’-को एक्टमा अघिबाटै काम गरिसकेकी नियाराले एउटा बेङ्गाली फिल्मको पनि प्रोडक्शन डिपार्टमा रहेर काम गरिसकेकी छन्। नियारीले हेमन्त गिरीद्वारा लिखित-निर्देशित नाटक ‘काश’ र ‘परित्याग’-मा पनि सहायक निर्देशको रूपमा काम गरिसकेकी छन् भने ‘अरुण प्रभात’ च्यानलको निम्ति पनि काम गरिसकेकी छन्। नियारा भन्छिन्, “आमा पनि नृत्य र गायन दुवैमा चासो राख्नुहुन्छ। त्यसैले उहाँको इच्छा चाहना जे भने पनि छोरीहरूले पनि कलाको क्षेत्रमा अघि बढुन् र सफल रहुन् भन्ने चाहनुहुन्थ्यो पहिल्यैदेखि। भन्नु नै हो भने हाम्रो प्रेरणाको स्रोत नै आमा हुनुहुन्छ। आमाबाटै प्रेरित भएर नाना पनि संगीत क्षेत्रमा लागि परिरहनुभएको छ, संगीत विषय नै अध्ययन गरिरहनु भएको छ।’’ नियारा अझ भन्छिन्- “पापा कलालाई माया गर्नुहुने मान्छे। उहाँले आफ्नो संस्कार-संस्कृतिबारे धेरैवटा पुस्तकहरू पनि लेख्नु भएको छ।’’ आफ्नी आमाबाट धेरै प्रेरित नियारा लेखनकार्यसितै चलचित्रहरूसित पनि संलग्न रहेका पिताबाट पनि प्रेरित देखिन्छ। त्यही समयदेखि उनले फिल्महरूको शुटिङहरू हेर्ने अवसर पाएकी थिइन्। शुटिङको सन्दर्भमा विशेष ‘बसन्त ऋतु’ र ‘मासिनी’-ले धेरै प्रभावित बनेकी थिइन् उनी। विद्यार्थी जीवन मै धेरैवटा नाटकहरूबाट अभिनय शुरू गरेकी उनले पछि आएर यी सबै कुरालाई बिर्सिदिइन् अनि आफ्नो पढाईप्रति ध्यान दिइन्। कलेजसम्मको अध्ययनपछि फेरि त्यही बिर्सिसकेको क्षेत्रमा प्रवेश गरिन् नियाराले।
मेघालय गएर ‘पब्लिक एड्मिनिस्ट्रेशन’ विषयमा स्नातकोत्तर गरेकी उनलाई ‘आफ्नो शिक्षा र व्यवसायमा कतै तालमेल नमिलेको हो कि जस्तो लाग्छ नि...!’ भन्ने जिज्ञासा राख्दा उनी भन्छिन्- “म अभिनयसितै सहायक निर्देशको रूपमा पनि काम गरिरहेकी छु, सिखिरहेकी छु। यो क्षेत्रमा विभिन्न परिवार, विभिन्न प्रकारका आर्टिस्टहरू हुन्छन्। विशेष गरी शुटिङ कुनै पनि समयमा हुनसक्छ। स्टोरीअनुसार कहिले एकाबिहानै, कहिले दिउँसो, कहिले बेलुकी त कहिले रातको दृष्य चाहिएको हुन्छ। त्यसैले शुटिङको समयमा आर्टिस्टहरूलाई सम्हाल्नु, उनीहरूको सुरक्षा गर्नु, उनीहरूको स्वास्थ्य, खानपान, खुशी, रुची सबै कुराको ध्यान राख्नुपर्ने हुन्छ। यसका साथै स्क्रिप्टमा पनि ध्यान दिनुपर्ने हुन्छ। त्यसैले पनि मेरो पढाई अहिले आएर काम लागेको छजस्तो लाग्छ।’’ व्यवसाय र शिक्षासम्बन्धि उनी अझ भन्छिन्- “मेरो शिक्षा पब्लिक एड्मिनिस्ट्रेशन अर्थात जनप्रशासन अनि व्यवसाय चाहिँ कलासित सम्बन्धित्। निश्चय मेल नखाएको हुनसक्छ। तर व्यवसायिक शिक्षा व्यवहारिकरूपमा लिइरहेकी छु। मैले जे-जति जानेकी छु अर्थात सिकिरहेकी छु त्यो कुनै शितल छतमुनि बसेर सिकिरहेकी छुइन, घाम-पानी केही नभनी सिकिरहेकी छु।’’
नियाराले अहिलेसम्म सरकारी नोकरीको निम्ति कहिल्यै कुनै इण्टरभ्यूसम्म दिइनन्। दिनु चाहिनन्। उनको विचार नै छ छुट्टै किसिमको। असाधारण भन्न नसकिएका, तर साधारण नारी, साधारण युवाहरूको भन्दा भिन्दै। उनी भन्छिन्- “सानैदेखि केही नयाँ गरौं भन्ने सोच थियो। केटीहरूले घरदेखि बाहिर केही गर्नै सक्दैन भन्ने समाजको धारणा छ। घरबाहिर केटीहरू ‘शेफ’ छैनन् भन्ने एउटा गलत सोच, धारण अझै पनि पाइन्छ।’’ अनि फेरि मतिर हेर्दै प्रश्न गर्छिन्- “तपाईं पनि विचार गर्नुहोस त! घरभित्र चाहिँ सुरक्षित छन् त? बाउ, काका, मामा आदिबाट नारीहरू पीडित बनिरहेका घटनाहरू किन प्रकाशमा आइरहन्छ त घरिघरि?’’ नियाराको विश्वास छ समाजमा राम्रो-नराम्रो भन्ने कुरा व्यक्तिविशेषमाथि भर पर्ने कुरा हो अनि सबैभन्दा पहिला आफूमा भर पर्ने कुरा हो। उनी भन्छिन्- “यहाँ सबै राम्रै-राम्रो छ भन्ने होइन अनि सबै नराम्रो छ भन्ने पनि छैन। तर, आफूले आफैलाई कसरी प्रस्तुत गरिन्छ, कसरी प्रेजेण्ट गरिन्छ? त्यसमा पनि डिपेण्ड गर्छ। राम्रो र नराम्रो दुवै हरेक क्षेत्रमा हुन्छ।’’
कुराकानीको शिलशिलामा उनले धेरैलाई तीतो लागेको हुनसक्ने सत्यबारे बताउँछिन्- “अझै चलचित्र उद्योगमा त सफलता प्राप्त गर्नेहरूले धेरै आलोचनाहरूको पनि सामना गर्नुपर्ने हुन्छ। विशेषगरि नारीमाथि धेरै आरोपहरू लाग्नेगर्छन्। नराम्रा कुराहरूले ग्रसित विचार भएकाहरूको कमी छैन समाजमा। तर एकजना कोही पनि कलाकारले कति संघर्ष गरेको हुन्छ, त्यो देख्दैन उसले। छोरालाई परदेश पठाउँदा सम्मानसाथ पठाइने गरिन्छ, तर त्यही समाजमा छोरीलाई संघार काट्दा हजार प्रश्न आउनसक्छन्। छोराले परदेशबाट रुपियाँ ल्याउँदा खुशी र छोरीले ल्याउँदा प्रश्न हुनसक्छ।’’ शिक्षार्जनले मात्र समाजमा परिवर्तन आउँदैन। नियारा भन्छिन्- “छोरा र छोरीबीच अझै पनि भिन्नता छ, चाहे त्यो परिवार जति नै शिक्षित किन नहोस्। त्यसैले अब एउटा यस्तो समाज तयार गर्नुछ कि छोरी जन्मिँदा कसैले अनुहार नखुम्चाओस्। यो काम छोरीहरूबाटै हुनुपर्छ, छोरी भएरै गर्नुपर्छ।’’
“अभिनय र निर्देशनको कार्यभार लिएर अग्रसर हुनुहुन्छ। कठिनाईहरू अथवा भनौ चुनौतिहरू के-कस्तो सामना गर्नुपरिरहेको छ? केही अनुभव राखिदिनुहुन्छ?’’ भन्ने मेरो प्रश्नको जवाब उनी भन्छिन्- “भनिन्छ ‘हेल्थ इज वेल्थ’, तर शुटिङमा कोहीबेला के हुन्छ भने कहिले रातको शीन चाहिन्छ, कहिले दिनको। कोहीबेला दिनमा अथवा 24 घण्टामा एकघण्टामात्रै सुतेर पनि काम गर्नुपर्ने हुन्छ। खानु, बस्नु, सुत्नु केहीको समय मिल्दैन। यस्तो स्थितिमा सबै आर्टिस्ट एकै हुँदैनन्। आर्टिस्टलाई फकाउनुपर्ने हुन्छ। म प्रायः पर्दापछि बसेरै काम गर्छु। पर्दापछि बसेर काम गर्नु पनि सजिलो नहुँदोरहेछ।’’ यतिबेला नियारा होइन नियाराको आफ्नो अनुभव बोलीरहेकी छ, जो उनले देखेकी हुन्, झेलेकी हुन् र अनुभव गरेकी हुन्। उनी भन्दैहुन्छे- “समस्या त धेरैप्रकारका हुन्छन्। हामी फिल्मलाई एउटा पूजा सम्झेर काम गर्छौं। ‘फिल्म सेट’ हाम्रो निम्ति मन्दिर हो।’’ उनका कुराहरू म ध्यानपूर्वक सुन्दै लेख्ने प्रयासमा छु। उनी अझै भनिरहेकी छे- “तर अर्को पक्षमा हाम्रो परिवार हुन्छ। कतिपय स्थितिमा कलाकारलाई तयार गर्दा, सेट तयार गर्दा हामी भावुक हुन्छौं, त्यहाँ हाम्रो सेक्रिफाइज हुन्छ। दशैं, तिहार, बिहा-बटुलजस्तो महत्वपूर्ण र अनमोल क्षणहरूमा परिवारलाई दिने समय यता दिइरहेका हुन्छौं। परिवारलाई समय दिन सकिरहेका हुँदैनौं। फिल्म बनिसकेपछि राम्रो, सजिलो कामजस्तो देखिन्छ। फिल्म हेरेर हामी रमाउँछौं। तर पर्दापछि रहेर फिल्मसित संलग्न सबैले कति कठिनाई, चुनौतिहरू, समस्याहरूको सामना गर्नुपरेको हुन्छ, त्यो कसैले कल्पनासम्म गरेका हुँदैनन्। आफू कुन स्थितिबाट पार गरिरहेका हुन्छौं भन्नेकुरा आफैलाई मात्र थाहा हुन्छ।’’ सायद कुनै चलचित्र वा कुनै धारावाहिक या फेरि कुनै नाटकको कथासित यथार्थ जीवनकथालाई तुलना गरिरहेकी छन् यतिबेला उनी। त्यसैले त कुराकानीको क्रममा उनी कहिले उत्साहित त कहिले उदास, भावुक देखिन्छिन्। म नियाराका कुराहरू सक्दो कुनै पनि नछोडिउन् भनेर सबै टिप्ने धेयमा छु। त्यसैले उनको मुहारमा देखिने भावभन्दा आवाजमा धेरै केन्द्रित छु। ‘हामी सँगै बसेर कुरा गरिरहेका छौं भन्ने नियारालाई लाग्नुपर्छ’ भन्ने मैले बिर्सिएको छुइन, त्यसैले घरिघरिमात्रै भए पनि उनलाई हेरिरहेको हुन्छु। उनी भन्दैहुन्छे- “समुद्र हेर्दा शान्त देखिन्छ। त्यहाँको हलचल माछालाई थाहा हुन्छ, बाहिरबाट थाहा हुन्न।’’ यतिबेला लाग्छ मलाई कि उमेरलेभन्दा नियारालाई अनुभवले निक्कै निखारेको हुनुपर्छ।
म जान्न जाहन्छु नियाराबाट “समस्या, कठिनाई, चुनौतिहरूको कुरा गर्यौं हामीले, सुखका या खुशीका पक्षहरू पनि त होलान् नि..!’’ यतिबेला उनी अघिको सामुद्रिक गहिराईबाट फुत्त बाहिरिएर झट्ट भन्छिन्- “मनबाट चाहेको कुरा गर्न पाइरहेकी छु। त्योभन्दा सुखको, त्योभन्दा खुशीको कुरा अरु के हुनसक्ला र! आफ्नो प्रोफेशनसित म सेटिस्फाइड छु।’’ उनी थप बताउँछिन्- “अर्को कुरा, एउटै पनि ‘शट’ चाहेको जस्तो भइदियो भने यत्ति खुशी लाग्छ कि त्यसलाई कुनै कुरासित तुलना गर्नै मिल्दैन, सकिन्न।’’
नारीले संसारमा गर्ननसक्ने केही छैन भन्नेकुरामा नियारालाई पूर्ण विश्वास छ। त्यसको निम्ति नारी स्वयं उठ्न जरुरी हुन्छ भन्नेकुरामा विश्वास राख्छिन् उनी। त्यसैले भन्छिन्- “नारीहरूले पढे-लेखेको छु भनेर घरको काम गर्नुहुन्न भन्ने होइन। हामी नारीले एकै समयमा घरको चुल्हा-चौकादेखि घरबाहिर देश वा संसार पनि टलाउन सक्छौं। तर, हामीलाई अवसर हुँदैन। समाजको डरले बाँधेर राखेको छ। भारले थिचिरहेको छ। कर्तव्यहरूले बाँधिरहेको हुन्छ। यी सबै कुराहरूलाई नारी र पुरुष दुवैले किन बराबरी वहन गर्दैनन्?’’ उनी उल्टै प्रश्न गर्छिन् मलाई। सायद समाजलाई। सायद परम्परा/संस्कारलाई। उनी नारीले स्वयंलाई सम्हालेर राख्नु अझै पनि कठिन रहेको बताउँछिन्। अझै पनि नारीहरू नराम्रो सोच र अन्यायको शिकार बन्नुपर्ने अवस्था रहेको उनको भनाइबाट बुझिन्छ। उनी भन्छिन्- “अहिले पनि पढे-लेखेकै भएर पनि अन्याय सहनुपर्ने बाध्यता छ कतिपय नारीहरूसित। नारी-पुरुषमाझ समानता आइसकेको कुरा गर्छौं हामी, तर व्यवहारिकरूपमा पूर्णरूपमा समानता आएको छैन।’’ आप्नो हक, आफ्नो अधिकारको निम्ति नारीहरू आफै पनि उठ्नुपर्ने नियाराको विचार यस्तो छ- “वर्तमानमा पनि नारीहरू बलात्कृत छन्, कुटपिट भइरहेकै छ, अन्याय-अच्याचार भइरहेकै छ। शिक्षित छन्, तर नारीहरू अझै पनि सबै जागरुक छैनन्। उठ्नुपर्छ। आँट आफै गर्नुपर्छ। आँट भन्नेकुरा अरुले दिएर हुँदैन।’’
नियारा भन्छिन्- “स्वयं नारी भएकोले म पनि पहिले-पहिले केही गर्न सक्दिनजस्तो लाग्थ्यो। त्यसैले उठ्न धेरै लाग्यो। बाहिर निस्कनुपर्दोरहेछ। मलाई पनि बाहिर निस्केपछि धेरैकुराको अनुभव भइरहेछ। समाज आफूले सोचेजस्तो नहुँदोरहेछ।’’ उनी अझ भन्छिन्- “बीचमा पढाई पनि छोडेको थिएँ। अब केही गर्न नसक्नेरहेछुजस्तो लाग्थ्यो। अघि प्रेरणाको स्रोतको कुरामा उमैले आमाको कुर गरेकी थिएँ। मैले स्कूल ठोडेकी समय आमाले नै फेरि स्कूल पढ्न धेरै प्ररेत गर्नुभएको थियो। अहिले आफ्नो जिन्दगीलाई राम्ररी अघि बढाउनसक्छु भन्ने विश्वास छ। त्योबेला फेरि स्कूल नपढेकी भए आज म जो छु त्यो हुनेथिइन। त्यसैले मेरो प्रेरणाको मूल स्रोत म आमालाई मान्दछु।’’ नारीशक्तिको एउटा राम्रो उदाहरण दिँदै नियारा भन्छिन्- “कस्तुरीले आफैमा भएको विन्दाको सुगन्ध आफै खोज्दै हिँड्छ। नारी पनि त्यस्तै हो।’’ आफ्नो आत्मविश्वासप्रति उनी आफै भन्छिन्- “सानैहुँदादेखि सबैले भन्नेगर्थे- ‘यू आर डिफरेन्ट, ठूलो भएर केही गर्छौं।’ त्यसको शुरूआत चाहिँ भयोजस्तो लाग्छ।’’
सिक्किमबाट पनि राम्रो चलचित्रहरू बन्न थालिसकेको कुरालाई स्वीकार गर्दै उनी भन्छिन्- “सिक्किममा पनि फिल्म इण्डस्ट्री ल्याउन सकिए राम्रो। यहाँबाट पनि राम्रा फिल्महरू बनिरहेका छन्। समाजमा भएका कुराहरूलाई फिल्मको माध्यमबाट देखाउन सकिन्छ। कति लुकेर बसेका कलाकारहरूलाई पनि बाहिर ल्याउन सकिन्छ। कलाप्रदर्शनको अवसर हुनेछ। पुराना कुराहरू, पुराना घटनाहरूलाई देखाउन सकिन्छ। धेरैको निम्ति प्रेरणाको स्रोत बन्नसक्छ।’’
नियाराले यसबाहेक पनि रेडियोमार्फत लिम्बू भाषामा गीतहरू गाएकी छन्, सांस्कृतिक कार्यक्रमहरू गरेकी छन्। गायन, लेखन, अभिनयसितै निर्देशनको क्षेत्रमा एक उदाउँदो प्रतिभा नियारा सुब्बा अहिले आफ्नो एउटा ‘शर्ट फिल्म’-मा व्यस्त छिन्। कोलकाता प्रोडक्शनद्वारा निर्माण भइरहेको यस फिल्ममा उनी लाइन प्रोड्युसरका साथै कलाकारको रूपमा पनि काम गरिरहेकी छन्। यसका साथै भर्खरैमात्र नियाराले सिक्किमको लागि एउटा ऐतिहासिक मान्नसकिने काम गरेकी छन्। उनी आफ्नो व्यवसायप्रति जति लगनशील छिन् उत्तिनै आफ्नो भाषा-संस्कृति संरक्षणप्रति पनि सचेत देखिन्छिन्। उनी भन्छिन्- “हाम्रो पहिचान हाम्रा भाषा, हाम्रो संस्कार-संस्कृति र हाम्रो परम्पराहरूसितै बाँचेको हुन्छ। त्यसैले यी कुराहरूको संरक्षण-संवर्द्धनमा हामी नै लाग्नुपर्छ। आफ्नो कुरालाई आज आफैले जोगाएनौं भने भोलि के हुन्छ? त्यो हामी शिक्षित युवाहरूले आजै सोच्न सक्नुपर्छ।’’ उनले यसैको उदाहरण प्रस्तुत गर्दै ‘चासोक तोङ्नाम’ पर्व सफलतापूर्वक आयोजन गरेकी थिइन्। लिम्बू जातिको संस्कृतिको जगेर्नाको निम्ति ऐतिहासिक मान्न सकिने यो पर्व वा ‘इभेण्ट’ गत 16 देखि 18 दिसम्बर 2016 सम्म आयोजन गरिएको थियो। इभेण्ट अर्गनाइजर नियारा सुब्बाद्वारा पूर्व सिक्किमको रानीपुलनजिक सरमसा खेतमा आयोजित यस पर्वमा सिक्किमलगायत दार्जीलिङ, कालेबुङसाथै नेपालबाट पनि चलचित्र जगतका कलाकार-निर्देशकहरू अनि आम मानिसहरूको उपस्थिति रहेको थियो।
आफ्नो व्यवसायबाहेक उनको रुचीको विषय हो समाजसेवा। स्वयंलाई समाजसेविकाको रूपमा चिनाउन उनी धेरै रुचाउँछिन्। चलचित्र उद्योगमा प्रवेशगर्नअघि उनी महाविद्यालयतहको अध्ययन पूरा गर्नेबित्तिकै रानीपुल नजिकस्थित ईश्वरम्बा वृद्ध आश्रममा कार्यालय प्रभारीको प्रवेश गर्दै काम गरेकी थिइन्। यद्यपि, कतिपय कारणवश उनले त्यो आश्रम छोड्नुपरे पनि अहिलेसम्म राम्रो सम्बन्ध रहेको उनी बताउँछिन्। “भविश्यमा आफ्नै एउटा राम्रो वृद्धाश्रम खोल्ने सपना छ’’ भन्ने नियारा समाज, राज्य र राष्ट्रको निम्ति गौरव बनुन्। अशेष शुभकामा।
(समय दैनि, शनिबार, 4 फरवरी, 2017)
