एउटा कथा यस्तो पनि

एउटा कथा यस्तो पनि
अर्जुन राई
धेरै भइसकेछ केहि नलेखेको। 10 जनवरी 2010-मा प्रशारित मेरो मनको आवाज ननिता 2 जनवरी 2011 मा पुनः प्रसारण भयो। यस बिचमा पनि प्रशारण भइसकेको थियो। फेरि केहि त लेख्नै पर्छ भन्ने मनमा नलागेको होइन। तर कुन्नि किन हो लेख्न सकिरहेको थिइँन। 2 जनवरीमा पुनः प्रशारित मेरो मनको आवाजले मनमा कस्तो कस्तो लागिरह्यो। त्यस्तै यथार्थ कथाहरू धेरै छन्‌ जो म मनको आवाज कार्यक्रमको निम्ति लेख्न चाहन्थें। 13 फरवरी बेलुकी धेरैबेरसम्म सम्झिरहें, घटनाहरू एकाएक मनमा तस्वीर झैं नाचीरहे थुप्रै।
प्रिती, भर्खर भर्खरै गान्तोकदेखि घेरै टाडा एउटा गाउँबाट पड्‌न आएकी। प्रितीसित मेरो चिनापर्ची भएको त्यति धेरै भएको थिएन। यो कुरा हो आजभन्दा झण्डै चार वर्ष अघिको। प्रिती म बसेको घरकै छेउमा किरायको घरमा बस्थी। स्नातक तहको अध्ययन गर्थिन सायद उनी। पहिला-पहिलाको भेटमा उनी एक साधारण घरपरिवारकी छोरी हुन्‌ भन्ने प्रस्टै बुझिन्थ्यो उनको व्यवहार, लगाई, खुवाई आदिबाट। एकदिन उसको कोठामा पुगेको थिएँ उसैको नुरोधमा। पछि उसैले खै किन हो अप्ठ्यारो अनुभव गरेकी जस्तो लाग्यो। मैले सोधें, के भयो तिमीलाई? भनेर।
जवाबमा भनी, होइन पहिलो दिन तपाईं मेरो घरमा आउनु भएको, अब के दिनु केहि पनि ल्याएको छुइँन।
मैले भने, त्यस्तो किन सोचेको? केहि पर्दैन। अनि कोठाको चारैतिर हेरें,एकछेउमा खाना पकाउने केहि वर्तन, एउटा स्टोभ र पानी भर्ने बाल्टी रहेछ। भुइँमा आलु, टमाटर, प्याज, इस्कुस र मसलाका बट्टाहरू रहेछन्‌। तल्लोपटि एउटा झ्याल रहेछ तर अर्को बिल्डिङले गर्दा कोठा अध्यॉंरो हुने। पस्दा प्यासेजमा पनि बिजुली बाल्नु पर्ने। हाम्रो शहरको प्राय सबैतिर यस्तै त छ। केहिबेर बसेर फर्किएँ।
एकदिन उसलाई पनि मेरो कोठमा बोलाए। उ आई। श्रीमतीसित पनि परिचय गराइदिएँ। त्यसपछि हप्ता-दशदिनमा आइरहन्थी। कोही-कोही बेला हामी पनि दुवैजना उसको कोठामा जाने गर्थ्यौं। त्यसरी नै 2009 को कुरा हो। हामी पति-पत्नी दुवै प्रितीको कोठामा पुगेका थियौं। महिनाको दोस्रो साता चलिरहेको थियो।उसलाई अध्यारो अथवा केहि दुखी पायौं।
मेरी श्रीमतीले सोधी, के भयो? लौ हेर यसरी धुमधुम्ती बसेकी अँध्यारो कोठामा। अनि उसैले बत्तीको स्विच अन गरिदिई। उ केहि बोलेकी थिइन। मैले फेरि त्यहि प्रश्न दोहोऱ्याएँ- के भयो प्रिती तिमीलाई, सञ्चो छैन? तर उनी ठ्याम्मै बोलिन। सट्टामा सुक्‌ सुक्‌ गर्न थाली।
हामी दुवै अवाक थियाौं। आखिर के भएको छ उसलाई थाहा थिएन। केहिबेर पछि बोली, घर मालिकले किराय ढिलो भयो भनेर कान खाइसक्यो। बिहानैपिछे घर किराय खै त? भन्दै आउँछ। त्यति मात्रै भने त हुन्थ्यो नि, किराय दिनु सक्दैन भने घर छोडिहाल्नु भन्छ।
अन्त घरबाट पठाइदिएको छैन? मैले सोधें।
छैन। उसले छोटो जवाब दिई।
घरमा को को हुनुहुन्छ? श्रीमतीले सोधी।
आमा, बाबा, दिदी, भाइ र बहिनीहरू। सिधा जवाब मात्र थियो उसको।
भाइ-बहिनीहरू कतिजना छन्‌? फेरि सोधें। सायद उसलाई दिक्क पनि लागिसकेको थियो होला। तर मेरो प्रश्नको जवाबमा भनी- तीनजना बहिनी दुइजना भाइ।
आमा-बाबा के गर्नु हुन्छ? यत्रोदिनसम्म नसोधेको प्रश्न हामीले एकाएक सोधिरहेका थियौं। खेति गर्नुहुन्छ। उसले अर्को छोटो जवाब दिई। अब मैले अनुमान लगाएँ घरबाट किराय पठाउन ढिलो गर्नुको कारण।
फेरि प्रश्न गरें, घर किराय कति छ?
12 सय छ।
खाना खायौ? श्रीमतीले प्रश्न गरिन्‌।
अहॅं! भन्ने संकेत मात्र दिइन्‌ टाउँको हल्लाएर।
पकाको छैनौं? फेरि प्रश्न थपिन श्रीमतीले।
फेरि टाउको मात्र हल्लाएर अहॅं! भन्न चाही।
किन? मैले सोधे।
".....'जावब दिइन उसले। फेरि सोधें किन नपकाको त?
चामल छैन। उ बोली।
यस पटकको जवाबले हामी दुवैलाई अकमक्क पाऱ्यो। हामी हेराहेर गऱ्यौं। मैले भने हिड हाम्रोमा जाउँ।
उसले जान मानिन। सट्टामा भन्दै थिई, म सधैं पनि भोकै बस्छु। बानी नै भइसक्यो अब त।
किन! फेरि प्रश्न गरें।
पैसा नै कम्ति पठाइदिनु हुन्छ घरबाट। उसले भनी।
कति पठाउनु हुन्छ?
कोहि बेला 13 सय, कोहि बेला 15 सय कोहिबेला 16सय।
अनि सौदा चाहिँ केले किन्छौ?
त्यसैबाट अलिअलि किन्छु। उसको यो जवाबसितै हामीले नदेखी पुछ्‌न चाहेकी थिई आँखाको एक छेउबाट झरेको आशु। मैले देख्न चाहिन पनि।
यहॉंदेखि धेरै प्रस्न गर्न सामर्थ्यसम्म रहेन हाम्रो। उसलाई घर लगेर खाना खान लगायौं। आफुसित पनि त्यति पैसा थिएन उसको घरकिराय तिरीदिने। श्रीमतीले पाचसय रुपियॉं दिएर भनी, यति दिँदैगर्नु अरु एकदुइदिनमा दिन्छु भन्नु।
त्यसदिन बेलुकी पख आफ्नो कोठा फर्की उ। त्यसपछि भने चाहेर पनि हामी उसको कोठामा जाने समय पाइएन। पत्रकारीताको व्यवशायले आफुलाई सधैं व्यस्त राखेको छ। कतिबेला कहॉं जानु पर्छ, केहि ठीक हुँदैन। हप्तादिन पछि पुगे म उसको कोठामा। बिहानको 11 बज्न लागेको थियो। ढोका खुल्लै रहेछ। भित्र पसें, तर उ उठेकी थिइन। बोलाई हेरें, प्रिती..प्रिती...! सायद निन्द्राले अघि नै छोडेको हुनु पर्छ।
ए अर्जुन दाजु पो आउनु भएछ, भन्दै उठी। उसले एक वाक्य पुरा बोलेकी थिइ कि थिइन ह्वास्सै उसको स्वास गन्हायो। मदिरा सेवन गरेकी थिइछ भन्ने कुरा उसले लुकाउन चाहेर पनि लुक्न सकेन। अन्तमा उसैले भनी, होइन दाजु हिजो साथीको बर्थ डे पार्टी थियो। साथिहरूले कर लगाएर खाएको थिएँ। पुरा मातेछु। घर आएकोसम्म थाहा छैन। आमाले थाहा पाउनु भयो भने मार्नु हुन्छ। अबदेखि यस्तो नगर्नु है भनी सम्झाएर म फर्किए।
तीनदिन पछि फेरि बेलुकीपख हामी दुवै पुगेका थियौं। उसको कोठामा पुग्ने वित्तिकै हामी अचम्भित भयौं। पहिला त दैलो खोल्न नै निकै समय लगाई। भराई भित्र पसेपछि मात्र थाहा भयो उसको सहपाठी भन्थी, बिक्रम पनि रहेछ। नोट्‌स लिनु आएको'रे। उ गइहाल्यो पनि। सायद घरबाट पैसा पठाइदिएछ, अस्तिको पॉंचसय थाप्न नचाहॅंदा पनि फर्काइदिइ। हामी पनि केहिबेर बसेर फर्कियौं। बाटोमा श्रीमतीले भनी, यो केटीको चालामाला ठिक छ जस्तो लागेन मलाई त..।
मलाई पनि कस्तो-कस्तो लागिरहेको थियो तर केहि भनिन मैले। एक दिन बिहानको साढेआठ बज्न लागेको हुँदो हो। दिसम्बर जॉंदो समय। खुबै चिसो अनुभव गर्दै आकाशवाणी गान्तोक जॉंदै थिएँ न्यानो न्यानो कपडा लगाएर। आकाशवाणीको एक अस्थाई प्रवक्ता म। युवावाणीको रेकर्डिङको निम्ति गइरहेको थिएँ। पुग्नै लागेको समय एउटा बगैंचा छ। मिलिनियम पार्क। सरकारी ठाउँ हो यो। सरकारले आउँने-बस्नेहरूलाई फलामे लामो-लामो चौकी पनि राखिदिएको छ। परैबाट देखिहाले, दुइ प्रेमी बसेका रहेछन्‌। बसेका मात्र भए त कसलाई के आपत्ती हुनेथियो र! तर आपस्तमा जसरी मायाका भावहरू साटासाट गरिरहेका थिए उनीहरूले त्यो अमिल्दो थियो।
छेवैमा त्यहि बाटिकामा काम गर्न आउने काकी र बडी भन्न मिल्ने 45-50 वर्षे कार्यकर्ताहरू उनीहरूलाई नदेखे झै घाम तापेर बसिरहेका थिए। मलाई कुनै चासो पनि थिएन जो सुकै होस भनेर। तर कसो-कसो नजिकमा पुगेपछि आँखा जुझ्यो अनि मेरो कदम कसरी अगाडी बड्यो थाहै पाइन। म सिधै रेडियो स्टेशनमा प्रवेश गरे। त्यस पार्कमा देखेकी अरु कोहि नभएर प्रिती थिइन्‌।
दुइदिन पछि म उसको कोठामा पुगे तर उ थिइन। छिमेकीले एक हप्तादेखि नआएको बताए। फेरि हप्ता-दशदिनपछि पुग्यौं हामी दुवै पति-पत्नी। तर त्यतिबेलासम्म उसले कोठा छोडिसकेकी रहेछ। फोन गर्नु पनि उसित मोबाइल थिएन। त्यसपछि बिस्तारै बिर्सिदै गयौं हामीले उसलाई। सोधिखोजी गर्ने काम पनि थिएन। समय बित्दै गयो।
गान्तोकको एमजी मार्ग नवीकरण पछि खुबै रमाइलो भएको छ। यहॉं विशेष जाडोको महिनामा घाम ताप्न रमाईलो हुन्छ। गान्तोकका पत्रकारहरू खासै काम नभएको समय प्रायः सबै यहिंँ भेला हुने गर्छन्‌।
पॉंच-छ महिना पछि मौसम जाडो-जोडै थियो। पत्रकारहरूको समूह घाम तापेर बसिरहेका थिए। म पनि त्यहि समूहमा थिएँ। रसोईतिरबाट आएर एउटी युवतीले मलाई सोधी, मलाई चिन्नुभयो?
राम्ररी ठिमाएपछि प्रश्नप्रति प्रश्न राखे, प्रिती होइन?
हो त। कस्तो हुनुहुन्छ? फेरि सोधी।
ठिकै छु, तिमी नि?फेरि प्रश्न गरे।
म पनि ठिकै छु। हुन्छ गएल..! भन्दै आफ्नो बाटो लागिन्‌। केहि महिनाअघिमात्र घर किराय तिर्न नसक्दा पिलपिल आशु चुहाउने प्रितीको आज रवाफमा यत्रो परिवर्तन देखिर म दङ्ग परे। उ आज एक गरीबकी छोरी होइन तर लखपतिकी छोरी जस्ती देखिन्छे। घरमा आएर मैले कुरा गरे श्रीमतीसित। उ पनि छक्क परी।
दुइ महिना बितेको थियो होला एमजी मार्गमा उसलाई भेटेको। त्यसपछि देखेको थिइन। कहॉं बस्दैछौ भनेर सोध्नेसम्म मौका पाएको थिइँन। अचानक देह व्यापारमा लिप्त केहि युवा युवती एउटा होटलबाट पक्राउ परेको खबर पाएपछि हामी त्यतैतिर लाग्यौं। पुलिसले अघि नै कार्वाहीको निम्ति लगिसकेछ। हामी उतै लाग्यौं। तर अचम्म पक्रा पर्नेहरूमा प्रिती पनि टाउको निहुराएर उभिएकी रहिछ। तर प्रिती होइन प्रिया भएर उभिएकी थिइन।
मेरो सामु उसित भेटेको, बोलेको, पैसाको अभावमा उस्ले सुटुक्कै आशु पुछेको, उसको सहपाठी बिक्रम नोट्‌सको लिन आएको, फेरि साथीको बर्थडे पार्टी खाएर आएको, एमजी मार्गमा अर्कै रुपमा भेटेको। सबै दृस्यहरू एक एक गर्दै आए।
हामी त्यहॉंबाट समाचारको निम्ति आवस्यक जानकारी लिएर फर्कियौं। प्रिती पनि मेरो समाचारकी पात्र बनेकी थिइन्‌। मैले मन मनै सोंचे प्रितीले आफ्नो आवश्यक्ता पुरा गर्न कुनै बाटो देखिनन्‌? अनि सोंचे विचरा गाउँमा रहेका आमा-बाबुले यो कुरा सुनेपछि उनिहरूको अवस्था कस्तो होला।
-14 जनवरी 2011
*******